بخشی از متن بررسي تاثير ابتلا به پريودنتيت مزمن بر ميزان بيان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت لثه اي :
نام کنفرانس, همایش یا نشریه : مجله دانشکده دندانپزشکي مشهد
تعداد صفحات :13
مقدمه: در عفونت های پریودنتال پیش نیاز شروع پاسخ های میزبان, شناخت پاتوژن ها توسط سیستم ایمنی میزبان می باشد. خانواده رسپتورهای(TLRs) Toll-like , مسوول شناسایی ساختارهای حفظ شده میکروبیال نظیر لیپوپلی ساکارید (LPS) باکتری ها می باشند و مسیرهای سیگنال دهنده را که در نهایت منجر به پاسخ های ایمنی می شود, فعال می کنند. هدف از مطالعه حاضر, ارزیابی مقایسه میزان بروز TLR-2 و TLR-4 توسط تکنیک Real-time PCR در بافت لثه ای سالم و دچار پریودنتیت مزمن بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی, که به تصویب کمیته اخلاق رسیده است, بیوپسی های لثه از 20 فرد مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید جمع آوری شد. از هر نفر, 2 نمونه بیوپسی یکی از سایت سالم PD3mm) و BOP منفی) و یکی از سایت بیمار PD5mm) و BOP مثبت) برداشته شد RNA .استخراج شده از بیوپسی ها پس از ساخت cDNA, تحت آنالیز واکنش زنجیره پلیمراز کمی یا PCR کمی قرار گرفتند تا مقادیر نسبی TLR-2 mRNA و TLR-4 در نمونه ها مشخص شود. سپس مقادیر نسبی به دست آمده از دو ژن در گروه های مختلف, توسط آنالیز آماری ویلکاکسون زوجی با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: سطوح نسبی بیان ژن های TLR-2 و TLR-4 در سایت های بیمار (به ترتیب 2.06±2.41 و 1.16±1.25) نسبت به سایت های سالم (به ترتیب 1.04±0.91 و 0.60±0.41), به طور معنی داری افزایش پیدا کرده بود (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد کننده این مطلب می باشد که بیماری پریودنتال به طور معنی داری سبب افزایش بیان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت های لثه ای می گردد.
کلید واژه: پریودنتیت مزمن, TLR-4 ,TLR-2, واکنش زنجیره پلیمراز کمی